CO₂-beprijzing heeft lange tijd het milieubeleid in Canada en de Verenigde Staten bepaald, maar recente politieke ontwikkelingen zorgen voor grote verschuivingen. Terwijl Canada debatteert over een herziening van zijn CO₂-belasting voor consumenten, heeft de VS de sociale kosten van CO₂ (SCC) uit de overheidsregelgeving geschrapt. Deze veranderingen kunnen een aanzienlijke impact hebben op het emissiebeleid in Noord-Amerika.
Het Canadese CO₂-beprijzingssysteem, dat in 2019 werd geïntroduceerd, is ontworpen om de uitstoot te verminderen door vervuilers per ton CO₂ te laten betalen. De heffing is jaarlijks verhoogd, beginnend bij $13 (CAD 20) per ton en oplopend tot $55 (CAD 80) in 2024, met een geplande stijging naar CAD 170 in 2030.
Ondanks de beoogde milieuwinst groeit de tegenstand tegen het beleid. Critici stellen dat de stijgende kosten—zoals een verwachte toename van 3,3 cent per liter benzine—de financiële druk op huishoudens vergroten, vooral in een periode van inflatie.
Als reactie hierop heeft Chrystia Freeland, kandidaat voor het leiderschap van de Liberale Partij, toegezegd de CO₂-heffing voor consumenten te vervangen door nieuwe mechanismen die via consultatie worden ontwikkeld. Hoewel zij zich blijft inzetten voor emissiereductie, geeft haar aanpak prioriteit aan alternatieve strategieën, zoals de handel in CO₂-certificaten, strengere bouwvoorschriften en stimuleringsmaatregelen voor schone energie.
Haar tegenstander in de leiderschapsrace, Mark Carney, heeft zich eveneens uitgesproken voor het afschaffen van de CO₂-belasting voor consumenten, waarbij hij verwijst naar misinformatie en de publieke verdeeldheid over het onderwerp. Met de verkiezing van een nieuwe leider van de Liberale Partij op 9 maart kan deze beslissing een grote verschuiving in het Canadese emissiebeleid inluiden.
In tegenstelling tot Canada heeft de Verenigde Staten nooit een nationale CO₂-belasting ingevoerd. In plaats daarvan spelen initiatieven op staatsniveau een belangrijke rol in de regulering van emissies. Programma’s zoals het Regional Greenhouse Gas Initiative (RGGI), gelanceerd in 2009, en het emissiehandelssysteem (ETS) van Californië, opgericht in 2013, hebben bijgedragen aan emissiereductie via marktgestuurde mechanismen.
Op federaal niveau waren de sociale kosten van CO₂ (SCC) een cruciaal instrument om de langetermijn economische impact van CO₂-uitstoot te beoordelen. Dit concept werd voor het eerst geïntroduceerd tijdens de regering van president Obama en bood een financiële onderbouwing voor regelgeving die gericht was op het beperken van vervuiling en het bevorderen van schone energie. De waarde van de SCC schommelde onder verschillende regeringen: president Trump verlaagde deze eerder van $50 per ton naar slechts $7, terwijl president Biden de waarde verhoogde naar $190 per ton om milieubeleid te versterken.
Nu heeft de regering van president Trump een nieuwe stap gezet door de SCC volledig te schrappen uit het federale beleid. Het presidentiële decreet "Unleashing American Energy" heeft de werkgroep die de SCC vaststelde ontbonden en de Environmental Protection Agency (EPA) opgedragen deze niet langer te gebruiken in toekomstige regelgeving. Deze maatregel sluit aan bij een bredere deregulering van emissiebeleid, wat de fossiele brandstofindustrie ten goede komt en de overheidscontrole op vervuiling vermindert.
De recente beleidsveranderingen in Canada en de VS benadrukken een voortdurende discussie over hoe emissies effectief gereguleerd kunnen worden. Als Canada zijn CO₂-heffing voor consumenten afschaft, zal het alternatieve strategieën moeten invoeren om vervuilers verantwoordelijk te houden en tegelijkertijd de kosten voor huishoudens beheersbaar te houden. De door Freeland voorgestelde maatregelen, waaronder subsidies voor energiezuinige woningen en investeringen in hernieuwbare energie, kunnen helpen deze transitie te overbruggen.
In de VS verzwakt het schrappen van de sociale kosten van CO₂ (SCC) een belangrijk regelgevend instrument voor het aanpakken van emissies, wat het mogelijk lastiger maakt om nieuwe milieuwetten te rechtvaardigen. Zonder een formele economische maatstaf voor de langetermijnschade van CO₂-uitstoot kan de financiële last van klimaatimpact verschuiven naar belastingbetalers, via hogere kosten voor rampenherstel en stijgende energieprijzen.
Terwijl beide landen hun milieubeleid heroverwegen, blijft de uitdaging om economische stabiliteit in evenwicht te brengen met de noodzaak van effectieve emissiereductiestrategieën. Nu extreme weersomstandigheden steeds vaker voorkomen, zullen de komende maanden cruciaal zijn voor de toekomst van de milieuregelgeving in Noord-Amerika.